Column: Lichtpuntje

Lees hier de column van 14 januari 2025.

Volgende week maandag is het Blue Monday. Een dag waarop veel mensen zich somber voelen. Het zou zelfs de meest deprimerende dag van het jaar zijn. Waarom? Na bijna drie weken aan de gang te zijn met goede voornemens, zijn vaak veel daarvan nu al niet gelukt. Het is nog altijd koud, nat en donker en het voorjaar lijkt nog heel ver weg. Allemaal ingrediënten voor een Blue Monday.

Blue Monday is natuurlijk vooral een marketingstunt. Ik kan me voorstellen dat allerlei gezondheidsspullen deze dagen in de aanbieding zijn of de abonnementen bij de sportschool. Om mensen tóch te motiveren door te pakken met de goede voornemens. Dus ik bekijk Blue Monday dan ook zo. Maar… een somber gevoel is niet altijd met een knipoog. Die grijze dagen kunnen veel langer aanhouden en bijvoorbeeld overgaan in een burn-out of depressie. En dan zit je er toch echt even heel anders bij.

Want een frisse start met optimistische voornemens in januari geldt niet voor iedereen. Voor sommige mensen is iedere ochtend zwaar. Is het iedere dag weer een gevecht om op te staan, om buiten een rondje te lopen. Een glimlach op te zetten, naar de supermarkt te gaan. Laat staan om te werken, dat lukt soms écht niet. Ook ik kan daar helaas over meepraten. Zo’n gevoel is niet uit te leggen. In sommige gevallen voel je je ongelukkig en weet je niet precies waarom. Soms ligt er iets aan ten grondslag wat je juist nog heel goed weet. Een vervelende gebeurtenis, een verlies, een trauma.

Ik weet dat het voor veel mensen lastig is om over te praten. Dat snap ik ook, daar zit pijn. Daar zit angst voor het oordeel van een ander. Angst om anders ‘bekeken’ te worden. Sommige mensen praten wél, maar krijgen dan niet altijd de (h)erkenning die ze nodig hebben. Het verhaal wordt niet begrepen, omdat het voor die ander iets kleins lijkt. Omdat het er al vaker over ging. Of omdat het al lang geleden is, waarom zou je er dan nu nog mee zitten?

Zonder het door te hebben, en zonder het vervelend te bedoelen kunnen reacties pijn doen. Want praten over (oude) gevoelens, traumatische gebeurtenissen of andere ervaringen die grote impact hebben op je leven, kan heel erg moeilijk zijn. Het maakt je erg kwetsbaar. Dus wanneer iemand kiest om iets met je te delen, is dat dus bijzonder. Dat betekent iets. Dat hij of zij zich fijn en vertrouwd voelt bij je. Daar moeten we oog en oor voor hebben, ook als wij ons er geen voorstelling van kunnen maken.

Wij kunnen voor een ander het verschil maken. Zo kwam ik eind vorig jaar een dame tegen die zomaar, in alle vertrouwelijkheid, haar verhaal aan mij vertelde. Ook zij voelde zich niet fijn, heeft veel zorgen en  traumatische ervaringen in het verleden. Iets waar ze nog dagelijks aan denkt en mee te maken heeft. Ze vertelde me met tranen in haar ogen hoeveel pijn het doet als anderen hierover een oordeel hebben en vroeg me hier eens aandacht aan te geven in een column. Ook vertelde ze hoe ze, door haar ervaringen, juist open wil staan voor anderen. Een van haar tips was bijvoorbeeld gewoon ‘goedemiddag te zeggen tegen iemand waarvan je weet dat die het moeilijk heeft. Door pijn, door verdriet, of ‘zomaar’. En dat alleen zo’n begroeting er al voor zorgt dat die ander weet dat hij of zij gezien wordt. Dat is al heel veel, ook al kun je verder geen woorden vinden. Even een lichtpuntje in een moeilijke tijd.

Ik vond dat korte gesprek, ergens op een fietspad in onze gemeente, één van de ontroerende momenten van het vorig jaar. Ik ken de naam van die mevrouw niet, maar dankjewel voor het delen! En ik deel het graag met u. Laten we luisteren en begrip tonen. Respect hebben voor het gevoel en de ervaring van iemand anders, ook al is het niet van ons en kunnen we ons er niet in verplaatsen. En laten we naar elkaar omkijken. Die glimlach, die begroeting of zwaai kan iemands dag net een beetje mooier maken. Wees dat lichtpuntje!

Tanja Haseloop – Amsing
burgemeester